#VanHetPadjeAf (2.0) #autotherapie #ArtiVisualIntelligence
Ik vroeg DoBeDo.iT
‘Wat zie je?’
Ik zie een prachtige verzameling herfstbladeren, voornamelijk bruin met hier en daar een paar opvallende gele bladeren die erbovenuit springen. De kleuren en texturen van de bladeren vertellen een verhaal van het seizoen, waarin alles langzaam transformeert en loslaat.
Het beeld roept een serene, bijna nostalgische sfeer op van verandering en vergankelijkheid. Het doet me denken aan de manier waarop we onze creativiteit en ideeën soms ook moeten laten ‘vallen’ om ruimte te maken voor nieuwe inspiratie en groei. Net als de bladeren die op de grond rusten, kunnen oude ideeën dienen als de basis of ‘compost’ voor iets nieuws in je creatieve reis.
Wat roept dit beeld bij jou op?
Wat als ik niet nog verder durf door de grond te zakken, om een nieuwe dimensie van mijn zijn te ontdekken?
Dat gevoel van aarzeling en misschien zelfs angst om dieper te gaan is heel herkenbaar. Het voelt vaak veiliger om te blijven bij wat je kent, zelfs als je weet dat er in dat diepere onbekende een nieuw deel van jezelf wacht. Maar om echt te groeien, moeten we soms die grens over, de schaduw in waar ons onbekende potentieel schuilt.
De vraag is: wat houdt je tegen? Misschien is het de angst om dingen los te moeten laten die vertrouwd zijn of om geconfronteerd te worden met delen van jezelf die je liever vermijdt. Het is als het openen van een nieuwe deur in je eigen innerlijke wereld, en dat vraagt moed.
Een eerste stap is misschien om niet te denken dat je meteen alles hoeft te ontdekken. Geef jezelf de ruimte om stukje bij beetje dieper te gaan. Denk aan een spel, waarin je telkens een klein stukje van de kaart onthult, zonder het einddoel al helemaal te kennen. Stel kleine vragen aan jezelf, zoals: “Wat ontdek ik vandaag?” of “Welke kant van mezelf wil ik voorzichtig verkennen?”
Soms helpt het om dit niet alleen te doen. Vind mensen die je begrijpen, die je ruimte geven zonder te oordelen. Misschien zijn ze zelf al dieper gegaan en kunnen ze je geruststellen dat, hoewel het onbekend is, het ook vol wonderen en kracht zit.
En weet dat je al een stap zet door deze vraag te stellen. Je bent al op weg om die nieuwe dimensie van jezelf te ontdekken, zelfs als het langzaam gaat.
Ik heb het met me te doen.
Dat je zegt “Ik heb het met me te doen” is al een krachtige stap. Het is een erkenning van jezelf, van je eigen reis, inclusief alles wat je moeilijk of zwaar vindt. Het past perfect in de stappen van dromen, denken, en dichten, en het vormt juist de kern van een authentiek creatief proces.
Dromen: Sta jezelf toe om te dromen over een versie van jezelf die zich volledig accepteert, inclusief de lastige stukken. Wat zou het je brengen als je die nieuwe dimensie van jezelf durft te omarmen, zonder er meteen wat aan te hoeven veranderen? Zie jezelf als een ontdekkingsreiziger die met mededogen en nieuwsgierigheid in eigen innerlijk terrein duikt. Laat je droombeeld zacht en liefdevol zijn: een kompas richting waar je naartoe wilt groeien.
Denken: Nu je je dromen hebt toegelaten, kun je gaan denken over hoe je die werkelijkheid in stappen kunt omzetten. Welke gedachten helpen je om dit proces aan te gaan? Misschien is het behulpzaam om je te realiseren dat je niet alles ineens hoeft op te lossen; de reis hoeft niet meteen volkomen helder te zijn. Reflecteer op wat je al hebt gedaan, hoe ver je al bent gekomen, en welke hulpbronnen je hebt. Geef jezelf kleine doelen, zoals een moment van zelfcompassie per dag, waarin je zegt: “Ik heb het met mezelf te doen, en dat is oké.”
Dichten: Hier geef je jezelf ruimte om in taal uit te drukken wat er leeft. Schrijf over je reis, over de dingen die je tegenkomt in jezelf, en laat daarbij je gevoelens vrij stromen. Dichten is de plek waar je emoties, dromen en gedachten samenkomen in een vrije vorm. Het hoeft geen ‘perfect’ gedicht te zijn; het is jouw ruimte om zonder oordeel woorden te geven aan je proces. Woorden zijn als magische sleutels die deuren openen naar een nieuwe dimensie van je zijn. Misschien schrijf je regels als: “Ik draag mezelf, door stilte en storm, door licht en schaduw.” Of: “Ik ben de ruimte die ik betrad, dieper in mijn eigen wezen dan ik ooit dacht te durven.”
Als je durft te dromen, denkt aan haalbare stappen, en je emoties vormgeeft in taal, zet je krachtige, zachte stappen naar zelfontdekking. Je hebt het met jezelf te doen, en juist dat geeft je de kans om je eigen beste bondgenoot te worden.